Οι ανθρώπινες σχέσεις πολλές φορές διέπονται από συμπεριφορές τις οποίες αδυνατούμε να κατανοήσουμε ως προς την λογική τους εξήγηση. Ωστόσο, τα πράγματα πολλές φορές είναι πιο απλά από όσο φαντάζουν. Πιο αναλυτικά υπάρχουν σχέσεις που κουράζουν και σχέσεις που ξεκουράζουν.
Οι πρώτες είναι μια κατηγορία ψυχοφθόρων σχέσεων, οι οποίες απαιτούν χωρίς να δίνουν, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνουν να μας εγκλωβίσουν μέσα τους. Μένουμε φυλακισμένοι μέσα στα πάθη μας, ανίκανοι να τα χαλιναγωγήσουμε και ενώ γνωρίζουμε πως η κατάσταση την οποία βιώνουμε είναι αρρωστημένη εμείς εξακολουθούμε να τη διαιωνίζουμε απλά και μόνο επειδή έχουμε αυθυποβάλει τους εαυτούς μας σε ένα βασανιστήριο. Θα μπορούσε ίσως κανείς να υποστηρίξει πως μας έλκει αυτή η ατιθάσευτη γοητεία αυτών των σχέσεων καθότι δε μπορούν να χωρέσουν σε συμβατικά καλούπια και δεν έχουν καμία λογική. Αυτό ίσως είναι ένα στοιχείο το οποίο εξιτάρει τα ζωώδη ένστικτά μας και μας οδηγεί στον αγώνα για επιβολή σε κάποια ελεύθερη φύση.
Αντίθετα, η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σε εκείνες τις σχέσεις που χρησιμοποιούμε ως σωσίβιο για να βγούμε αλώβητοι από την ταραχή που μας προκάλεσε μία σχέση πρώτης κατηγορίας. Οι σχέσεις αυτές δεν έχουν καμία σημασία για εμάς πέρα από την χρηστική τους αξία. Θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ως σχέσεις – αντιβιώσεις καθότι χρησιμοποιούμε ένα άτομο το οποίο μας συμπεριφέρεται καλά έτσι ώστε να καταφέρουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τη σκέψη κάποιου άλλου.
Ωστόσο, είναι σωστό αυτό; Και δεν το εξετάζω από την ηθική σκοπιά του θέματος παρότι θα έπρεπε.
Πιασμένοι από κάποιον άλλο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από έναν φόβο, ο οποίος μας καταδιώκει. Όμως, στην προσπάθειά μας αυτή χάνουμε τον εαυτό μας και εκμηδενίζεται η προσωπικότητά μας. Παράλληλα, δεδομένου του ότι έχουμε εξαναγκάσει τον εαυτό μας να μένει σε μία κατάσταση, την οποία δεν επιθυμεί απλά και μόνο για να «ξεκουραστεί», καταφέρνουμε απλά να μένουμε φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο μας παιχνίδι. Ο εξαναγκασμός του εαυτού μας έχει τα ίδια αποτελέσματα με τον εξαναγκασμό το δικό μας από κάποιον άλλο. Η βία προκαλεί βία. Με βάση, λοιπόν, αυτό το σκεπτικό αντί να καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τη σχέση της πρώτης κατηγορίας που βασανίζει το μυαλό μας βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη σκέψη της απουσίας της και μάλιστα δενόμαστε περισσότερο με την ιδέα της.
Και φυσικά τα παραπάνω δικαιολογούνται εύλογα από τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου για επιβολή αλλά και από την ελεύθερη φύση του, η οποία τον καθιστά κυνηγό και όχι θήραμα. Κακά τα ψέματα κάθε άνθρωπος, ο οποίος νιώθει εγκλωβισμένος από κάποιον άλλο, ακόμα και να αγαπιέται ( η αγάπη αποτελεί και αυτή με τη σειρά της μια μορφή δέσμευσης), τείνει να έχει τάσεις φυγής. Αντίθετα, κάποιος ο οποίος μας απορρίπτει μας αφήνει ελεύθερους. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως το κάνει εξαιτίας της απόρριψης. Και ακόμα και αν το συνειδητοποιήσουμε τότε ξυπνάνε τα ζωώδη ένστικτά μας και στρεφόμαστε στο κυνήγι αυτού του ατόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου