"Συχνά ερωτευόμαστε εκείνον που μας απορρίπτει και όχι εκείνον που μας αποδέχεται, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Ωστόσο, είναι απλό. Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την τάση για πρόοδο και εξέλιξη, οπότε είναι λογικό να θέλουμε κάποιον ο οποίος μας βάζει σε σκέψεις και μας κάνει να προσπαθούμε για βελτίωση. Κάποιος ο οποίος μας αποδέχεται και μας θαυμάζει-ίσως-, μας ενθαρρύνει να μένουμε στάσιμοι κάτι το οποίο αντικρούεται με τις έμφυτες τάσεις των ανθρώπων." και κάπως έτσι νομίζω πως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως πέρα από τις μαγικές στιγμές του έρωτα κρύβεται ένα βαθύτερο μήνυμα. Και πως αναμφίβολα όσον αφορά τον έρωτα η φράση "κάθε εμπόδιο για καλό" έχει τη δική του έννοια ;)
Η μοναξιά κάποιες φορές είναι ο καλύτερος φίλος μας. Αλλά η συνειδητή μοναξιά. Εκείνη που επιλέγουμε εμείς και δεν μας επιλέγει. Είναι άλλωστε εκείνες οι φορές που την επιλέγουμε από μια μη ποιοτική παρέα. Όμως, τι γίνεται όταν η μοναξιά λειτουργεί με τον εντελώς αντίστροφο τρόπο και αντί να είναι η καλύτερη σύμβουλος γίνεται η χειρότερη εχθρός; Εκείνη που μας επιλέγει και μας αφήνει μόνους και αδύναμους; Τι γίνεται όταν νιώθοντας μοναξιά αναζητάμε μια αγκαλιά και όντας παγιδευμένοι για τόσο χρόνο στη συντροφιά της μοναξιάς δε μπορούμε να τη βρούμε ή δε μπορούμε να κρίνουμε ποια είναι αυτή η αγκαλιά που αναζητάμε; Ή όταν ξέρουμε ποια είναι αλλά δεν γίνεται να την έχουμε;
Κάποιες αναμνήσεις τις ζήσαμε στην τρυφερή ηλικία των 16 κ γι'αυτό και είναι τόσο γλυκές...Ίσως αν τις ξαναζούσαμε τώρα να μην είχαν καμία σχέση με το τότε...Δεν αξίζει, λοιπόν, να μένεις στο παρελθόν όταν υπάρχει παρόν να ζήσεις...ακόμα και αν το παρόν δε μπορείς να το ζήσεις με εκείνους τους κανόνες όσο και να θες...Όσο μεγαλώνουμε,περνάμε από διάφορες φάσεις και οι κανόνες σε κάθε φάση είναι διαφορετικοί. Η ζωή είναι σαν βιντεοπαιχνίδι...κάθε επίπεδο και διαφορετική πίστα, κάθε πίστα και διαφορετικοί κανόνες! Επομένως, αντί να ζούμε με τις αναμνήσεις από πίστες τις οποίες ήδη έχουμε κατακτήσει γιατί δεν προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με τους νέους κανόνες και να κατακτήσουμε τα νέα επίπεδα που ανοίγονται μπροστά μας; Άλλωστε, αυτή είναι και η μαγεία της ζωής: το ότι δεν μένει ποτέ στάσιμη!
Η σχέση μας με τους πρώην πρέπει να είναι όπως η σχέση μας με τα ρούχα και τις γόβες που ναι μεν αγαπάμε αλλά έχουμε βαρεθεί. Τα πετάμε σε μια ντουλάπα και δε την ξαναανοίγουμε ποτέ. Αν κατά τύχη την ανοίξουμε θα μας έρθουν αναμνήσεις στο μυαλό και θα χαρούμε που είδαμε αυτό το ρούχο μπροστά μας ενώ ταυτόχρονα θα σκεφτούμε πως πρέπει κάποια στιγμή να το πετάξουμε. Κάτι που βέβαια θα αναβάλουμε για χιλιοστή φορά Αν πάλι το δούμε να το φοράει κάποια άλλη δε πρέπει επ ουδενί να θυμηθούμε όλες εκείνες τις στιγμές που περάσαμε φορώντας εκείνο το ρούχο αλλά θα πρέπει να σχολιάσουμε το ότι η κοπέλα που το φοράει το πήρε στις εκπτώσεις ενώ εμείς το αγοράσαμε την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Κοινώς από την στιγμή που υπάρχουν καινούρια ρούχα στα ράφια γιατί να κολλάμε σε εκείνα "τα παλιά μας παλτό" κ να ζηλεύουμε όταν βλέπουμε κάποια να τα φοράει; Δεν είναι πολύ υποτιμητικό το να ζηλεύουμε ρούχα τα οποία κάποτε είχαμε και τα οποία θέλαμε και κρύψαμε στη ντουλάπα; Επιπλέον πόσο σίγουρες είμαστε ότι αν βγάλουμε εκείνο το ρούχο από την ντουλάπα θα το ξαναβάλουμε; Άλλωστε μπορεί σε εκείνη την κοπέλα- την οποία είδαμε να το φοράει- να κάνουν τέλεια εφαρμογή ΑΛΛΑ στο δικό μας στυλ να μην κολλάνε καν πλέον.
«Το σύνδρομο Τάκης» επινοήθηκε πριν λίγες ώρες για να ερμηνεύσω το φαινόμενο που παθαίνω από τα 16 μου. «Το σύνδρομο Τάκης», λοιπόν, βασίζεται στη φυγή κάποιου και στο ότι εμείς ενδέχεται να γνωρίζουμε ότι αυτός ο κάποιος επρόκειτο να φύγει. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν που γνωρίζουμε ότι το άτομο με το οποίο συνάπτουμε σχέσεις θα φύγει εντός των επόμενων ημερών έχουμε στη διάθεση μας αυτές τις μέρες ή και ώρες για να περάσουμε μαζί του. Αυτό μας οδηγεί στο να προσπαθήσουμε να τις ζήσουμε σαν να είναι οι τελευταίες μας μαζί του γιατί πράγματι είναι. Σαν συνέπεια αυτό έχει το να τις ζούμε καλύτερα από ότι θα ζούσαμε τις ίδιες στιγμές με το ίδιο άτομο στην περίπτωση που αυτό θα έμενε. Όταν λοιπόν ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία που θα ζήσεις δένεσαι και παθιάζεσαι μαζί της. Επομένως, αυτός είναι και ο λόγος που νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα με κάποιον όταν ζούμε κάποιες μόνο στιγμές μαζί του και μετά αυτός φεύγει, χωρίς μάλιστα να υπάρχει δίοδος επικοινωνίας, καθότι δεν έχουμε προνοήσει γι’ αυτό στην προσπάθειά μας να ζήσουμε αυτές τις τελευταίες στιγμές.
