theoria 7 -ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΧΕΣΕΩΝ

Οι ανθρώπινες σχέσεις πολλές φορές διέπονται από συμπεριφορές τις οποίες αδυνατούμε να κατανοήσουμε ως προς την λογική τους εξήγηση. Ωστόσο, τα πράγματα πολλές φορές είναι πιο απλά από όσο φαντάζουν. Πιο αναλυτικά υπάρχουν σχέσεις που κουράζουν και σχέσεις που ξεκουράζουν.

Οι πρώτες είναι μια κατηγορία ψυχοφθόρων σχέσεων, οι οποίες απαιτούν χωρίς να δίνουν, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνουν να μας εγκλωβίσουν μέσα τους. Μένουμε φυλακισμένοι μέσα στα πάθη μας, ανίκανοι να τα χαλιναγωγήσουμε και ενώ γνωρίζουμε πως η κατάσταση την οποία βιώνουμε είναι αρρωστημένη εμείς εξακολουθούμε να τη διαιωνίζουμε απλά και μόνο επειδή έχουμε αυθυποβάλει τους εαυτούς μας σε ένα βασανιστήριο. Θα μπορούσε ίσως κανείς να υποστηρίξει πως μας έλκει αυτή η ατιθάσευτη γοητεία αυτών των σχέσεων καθότι δε μπορούν να χωρέσουν σε συμβατικά καλούπια και δεν έχουν καμία λογική. Αυτό ίσως είναι ένα στοιχείο το οποίο εξιτάρει τα ζωώδη ένστικτά μας και μας οδηγεί στον αγώνα για επιβολή σε κάποια ελεύθερη φύση.

Αντίθετα, η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σε εκείνες τις σχέσεις που χρησιμοποιούμε ως σωσίβιο για να βγούμε αλώβητοι από την ταραχή που μας προκάλεσε μία σχέση πρώτης κατηγορίας. Οι σχέσεις αυτές δεν έχουν καμία σημασία για εμάς πέρα από την χρηστική τους αξία. Θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ως σχέσεις – αντιβιώσεις καθότι χρησιμοποιούμε ένα άτομο το οποίο μας συμπεριφέρεται καλά έτσι ώστε να καταφέρουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τη σκέψη κάποιου άλλου.

Ωστόσο, είναι σωστό αυτό; Και δεν το εξετάζω από την ηθική σκοπιά του θέματος παρότι θα έπρεπε.

Πιασμένοι από κάποιον άλλο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από έναν φόβο, ο οποίος μας καταδιώκει. Όμως, στην προσπάθειά μας αυτή χάνουμε τον εαυτό μας και εκμηδενίζεται η προσωπικότητά μας. Παράλληλα, δεδομένου του ότι έχουμε εξαναγκάσει τον εαυτό μας να μένει σε μία κατάσταση, την οποία δεν επιθυμεί απλά και μόνο για να «ξεκουραστεί», καταφέρνουμε απλά να μένουμε φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο μας παιχνίδι. Ο εξαναγκασμός του εαυτού μας έχει τα ίδια αποτελέσματα με τον εξαναγκασμό το δικό μας από κάποιον άλλο. Η βία προκαλεί βία. Με βάση, λοιπόν, αυτό το σκεπτικό αντί να καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τη σχέση της πρώτης κατηγορίας που βασανίζει το μυαλό μας βρισκόμαστε παγιδευμένοι στη σκέψη της απουσίας της και μάλιστα δενόμαστε περισσότερο με την ιδέα της.

Και φυσικά τα παραπάνω δικαιολογούνται εύλογα από τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου για επιβολή αλλά και από την ελεύθερη φύση του, η οποία τον καθιστά κυνηγό και όχι θήραμα. Κακά τα ψέματα κάθε άνθρωπος, ο οποίος νιώθει εγκλωβισμένος από κάποιον άλλο, ακόμα και να αγαπιέται ( η αγάπη αποτελεί και αυτή με τη σειρά της μια μορφή δέσμευσης), τείνει να έχει τάσεις φυγής. Αντίθετα, κάποιος ο οποίος μας απορρίπτει μας αφήνει ελεύθερους. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως το κάνει εξαιτίας της απόρριψης. Και ακόμα και αν το συνειδητοποιήσουμε τότε ξυπνάνε τα ζωώδη ένστικτά μας και στρεφόμαστε στο κυνήγι αυτού του ατόμου.

ΘΕΩΡΙΑ6 - ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η θεωρία της ισορροπίας (όπως αποφάσισα να ονοματίσω το φαινόμενο) δεν είναι άγνωστη σε κανέναν από όλους εμάς καθότι αφορά άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις και ίσως λίγο περισσότερο τις ερωτικές. Η θεωρία αυτή έχει ως βάση της την διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα σε εγωισμό και αυτοπεποίθηση και την μη διάπραξη ύβρεως (όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι).

Με βάση αυτό οι άνθρωποι τείνουμε να απορρίπτουμε κάποιους άλλους ανθρώπους, όχι τόσο επειδή τους θεωρούμε ακατάλληλους για ερωτικούς συντρόφους, αλλά γιατί έχουμε ανάγκη να απορρίψουμε κάποιον ακριβώς επειδή κάποιος άλλος απέρριψε εμάς. Το ίδιο συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση, όπου εμείς απορρίψαμε κάποιον άλλο και στη συνέχεια κάποιος άλλος εμάς. Αυτό δικαιολογείται εύλογα από την τάση του ανθρώπου για ισορροπία και τη μη διάπραξη ύβρεως.

Πιο αναλυτικά, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει απορρίψει κάποιον άλλο, τείνει να στρέφεται σε κάποιον ο οποίος ξέρει από πριν ότι θα τον απορρίψει. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί εκδίκηση από αυτόν τον κάποιο που πληγώθηκε ή ίσως και λύτρωση. Ωστόσο, δεν οφείλεται τόσο στις κατάρες που μας ρίχνουν οι πρώην μας, αλλά στην δική μας εσωτερική ανάγκη για να νιώσουμε υποτιμημένοι, έτσι ώστε να εξισορροπηθούν τα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας. Αιτία φυσικά για την στροφή μας σε κάποιο άτομο, που θεωρούμε ότι θα μας απορρίψει, ενδέχεται να είναι και η υπερεκτιμημένη αυτοπεποίθηση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η απόρριψη ενός ερωτικού συντρόφου. Ωστόσο, και αυτό ως επόμενο έχει την εξισορρόπηση των πραγμάτων και την υποβάθμιση της αυτοπεποίθησής μας και πάλι, έτσι ώστε να επανέρθει στα φυσικά της επίπεδα.

Παράλληλα, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει βιώσει την απόρριψη με άσχημο τρόπο ενδέχεται να απορρίψει κάποιον άλλο. Αυτό δικαιολογείται αντίστοιχα ως μέσο για την αύξηση της αυτοπεποιθήσεώς του, έτσι ώστε να μπορεί να απελευθερωθεί από το φάντασμα της απόρριψης και να εξισωθεί η κατάσταση που βιώνει. Όλο αυτό βέβαια, έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός ατέρμονου κύκλου απορρίψεων.

Η θεωρία αυτή θα μπορούσε εύκολα να αμφισβητηθεί καθότι ενδέχεται να προχωρήσουμε σε μία σχέση ακριβώς μετά από μία μεγάλη απόρριψη ή αφότου έχουμε απορρίψει εμείς κάποιον. Ωστόσο, με βάση καθημερινά παραδείγματα έχει παρατηρηθεί πως στην πορεία αυτής της σχέσης θα εφαρμοστεί. Εκτός, βέβαια, αν καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από το παρελθόν μας και πιστέψουμε ολότελα σε αυτήν. Αν και αυτό το ενδεχόμενο δεν αναιρεί απόλυτα την πρακτική της ως προς τους πειρασμούς που ενδέχεται να προκύψουν στη συνέχεια.

8εωρία της Sugi no 5- "Η τάση για εξέλιξη μέσα από τα μάτια του έρωτα"

"Συχνά ερωτευόμαστε εκείνον που μας απορρίπτει και όχι εκείνον που μας αποδέχεται, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Ωστόσο, είναι απλό. Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την τάση για πρόοδο και εξέλιξη, οπότε είναι λογικό να θέλουμε κάποιον ο οποίος μας βάζει σε σκέψεις και μας κάνει να προσπαθούμε για βελτίωση. Κάποιος ο οποίος μας αποδέχεται και μας θαυμάζει-ίσως-, μας ενθαρρύνει να μένουμε στάσιμοι κάτι το οποίο αντικρούεται με τις έμφυτες τάσεις των ανθρώπων." και κάπως έτσι νομίζω πως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως πέρα από τις μαγικές στιγμές του έρωτα κρύβεται ένα βαθύτερο μήνυμα. Και πως αναμφίβολα όσον αφορά τον έρωτα η φράση "κάθε εμπόδιο για καλό" έχει τη δική του έννοια ;)

θεωρία της Sugi no4 - "Η μοναξιά- φίλη ή εχθρός;"

Η μοναξιά κάποιες φορές είναι ο καλύτερος φίλος μας. Αλλά η συνειδητή μοναξιά. Εκείνη που επιλέγουμε εμείς και δεν μας επιλέγει. Είναι άλλωστε εκείνες οι φορές που την επιλέγουμε από μια μη ποιοτική παρέα. Όμως, τι γίνεται όταν η μοναξιά λειτουργεί με τον εντελώς αντίστροφο τρόπο και αντί να είναι η καλύτερη σύμβουλος γίνεται η χειρότερη εχθρός; Εκείνη που μας επιλέγει και μας αφήνει μόνους και αδύναμους; Τι γίνεται όταν νιώθοντας μοναξιά αναζητάμε μια αγκαλιά και όντας παγιδευμένοι για τόσο χρόνο στη συντροφιά της μοναξιάς δε μπορούμε να τη βρούμε ή δε μπορούμε να κρίνουμε ποια είναι αυτή η αγκαλιά που αναζητάμε; Ή όταν ξέρουμε ποια είναι αλλά δεν γίνεται να την έχουμε;

θεωρία της Sugi no3-"Η ζωή σαν videogame"

Κάποιες αναμνήσεις τις ζήσαμε στην τρυφερή ηλικία των 16 κ γι'αυτό και είναι τόσο γλυκές...Ίσως αν τις ξαναζούσαμε τώρα να μην είχαν καμία σχέση με το τότε...Δεν αξίζει, λοιπόν, να μένεις στο παρελθόν όταν υπάρχει παρόν να ζήσεις...ακόμα και αν το παρόν δε μπορείς να το ζήσεις με εκείνους τους κανόνες όσο και να θες...Όσο μεγαλώνουμε,περνάμε από διάφορες φάσεις και οι κανόνες σε κάθε φάση είναι διαφορετικοί. Η ζωή είναι σαν βιντεοπαιχνίδι...κάθε επίπεδο και διαφορετική πίστα, κάθε πίστα και διαφορετικοί κανόνες! Επομένως, αντί να ζούμε με τις αναμνήσεις από πίστες τις οποίες ήδη έχουμε κατακτήσει γιατί δεν προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με τους νέους κανόνες και να κατακτήσουμε τα νέα επίπεδα που ανοίγονται μπροστά μας; Άλλωστε, αυτή είναι και η μαγεία της ζωής: το ότι δεν μένει ποτέ στάσιμη!

θεωρία της Sugi no2- "Τα παλιά μας παλτό"

Η σχέση μας με τους πρώην πρέπει να είναι όπως η σχέση μας με τα ρούχα και τις γόβες που ναι μεν αγαπάμε αλλά έχουμε βαρεθεί. Τα πετάμε σε μια ντουλάπα και δε την ξαναανοίγουμε ποτέ. Αν κατά τύχη την ανοίξουμε θα μας έρθουν αναμνήσεις στο μυαλό και θα χαρούμε που είδαμε αυτό το ρούχο μπροστά μας ενώ ταυτόχρονα θα σκεφτούμε πως πρέπει κάποια στιγμή να το πετάξουμε. Κάτι που βέβαια θα αναβάλουμε για χιλιοστή φορά Αν πάλι το δούμε να το φοράει κάποια άλλη δε πρέπει επ ουδενί να θυμηθούμε όλες εκείνες τις στιγμές που περάσαμε φορώντας εκείνο το ρούχο αλλά θα πρέπει να σχολιάσουμε το ότι η κοπέλα που το φοράει το πήρε στις εκπτώσεις ενώ εμείς το αγοράσαμε την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Κοινώς από την στιγμή που υπάρχουν καινούρια ρούχα στα ράφια γιατί να κολλάμε σε εκείνα "τα παλιά μας παλτό" κ να ζηλεύουμε όταν βλέπουμε κάποια να τα φοράει; Δεν είναι πολύ υποτιμητικό το να ζηλεύουμε ρούχα τα οποία κάποτε είχαμε και τα οποία θέλαμε και κρύψαμε στη ντουλάπα; Επιπλέον πόσο σίγουρες είμαστε ότι αν βγάλουμε εκείνο το ρούχο από την ντουλάπα θα το ξαναβάλουμε; Άλλωστε μπορεί σε εκείνη την κοπέλα- την οποία είδαμε να το φοράει- να κάνουν τέλεια εφαρμογή ΑΛΛΑ στο δικό μας στυλ να μην κολλάνε καν πλέον. 

θεωρία της Sugi no1-"Το σύνδρομο Τάκης"

«Το σύνδρομο Τάκης» επινοήθηκε πριν λίγες ώρες για να ερμηνεύσω το φαινόμενο που παθαίνω από τα 16 μου. «Το σύνδρομο Τάκης», λοιπόν, βασίζεται στη φυγή κάποιου και στο ότι εμείς ενδέχεται να γνωρίζουμε ότι αυτός ο κάποιος επρόκειτο να φύγει. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν που γνωρίζουμε ότι το άτομο με το οποίο συνάπτουμε σχέσεις θα φύγει εντός των επόμενων ημερών έχουμε στη διάθεση μας αυτές τις μέρες ή και ώρες για να περάσουμε μαζί του. Αυτό μας οδηγεί στο να προσπαθήσουμε να τις ζήσουμε σαν να είναι οι τελευταίες μας μαζί του γιατί πράγματι είναι. Σαν συνέπεια αυτό έχει το να τις ζούμε καλύτερα από ότι θα ζούσαμε τις ίδιες στιγμές με το ίδιο άτομο στην περίπτωση που αυτό θα έμενε. Όταν λοιπόν ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία που θα ζήσεις δένεσαι και παθιάζεσαι μαζί της. Επομένως, αυτός είναι και ο λόγος που νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα με κάποιον όταν ζούμε κάποιες μόνο στιγμές μαζί του και μετά αυτός φεύγει, χωρίς μάλιστα να υπάρχει δίοδος επικοινωνίας, καθότι δεν έχουμε προνοήσει γι’ αυτό στην προσπάθειά μας να ζήσουμε αυτές τις τελευταίες στιγμές.